Stefan Garczyński, urodzony około 1690 roku, wojewoda poznański.
Jego rodzina pochodziła z Pomorza. Sam zaś nauki pobierał w szkołach na Śląsku. Gdy zmarł jego ojciec, Stefan Damian, chorąży chełmiński, Stefan jako młody weteran bitwy pod Kaliszem, poświęcił się gospodarstwu i funkcjom cywilnym. Jako dwudziestotrzyletni mężczyzna, uczestniczył już w obradach sejmiku. Garczyński marszałkował w sejmikach, trzech w 1713 roku oraz trzech w 1714 roku. Po krótkim czasie mianowany chorążym wschowskim. Zasiadał w wielu komisjach, między innymi: komisji do rokowań o spory pograniczne z Austrią czy w komisji do układu z Prusami o wykupienie starostwa drahimskiego. Od 1729 roku kasztelan gnieźnieński i szybko awansował na kasztelana poznańskiego (1748) oraz kolejno na wojewodę kaliskiego (1749). Wojewodą poznańskim został w 1750 roku. Rok później otrzymał klucze do Zbąszynia. Całkowicie poświęcił się pracy nad ulepszaniem aspektów gospodarczych oraz społecznych w mieście oraz w 15 podległych folwarkach. Pochowany 22 października 1755 roku. Wraz z żoną Zofią, spoczywa w podziemiu zbąszyńskiej Kolegiaty.
ANATOMIA RZECZYPOSPOLITEY – POLSKIEY
Synom Ojczyzny ku przestrodze i poprawie tego, co z kluby wypadło, mianowicie o sposobach zamnożenia Polskę ludem pospolitym, konserwowania dziatwy wiejskiej, przez niedostatek i niewygody marnie ginącej, i wprowadzenia handlów i manufaktur zagranicznych.
W 1742 roku, za przyzwoleniem króla Augusta III Sasa, Stefan Garczyński, wyjechał do Berlina. Podczas kuracji (dość mocno w tamtym czasie już chorował) przez 16 tygodni, postanowił zająć się spisaniem przemyśleń i obserwacji na temat sytuacji polityczno – społeczno – gospodarczej w kraju. Napisał traktat „Anatomia Rzeczypospolitey – Polskiey”. Nie nawiązując do innych europejskich polityków, ufając swojemu doświadczeniu oraz obserwacją, wydał jeden z ważniejszych dokumentów w historii XVIII wieku, poruszając w nim takie zagadnienia jak: nędza, nieporządek czy nieprodukcyjność w Polsce. Jako gorliwy katolik, zachęcał duchowieństwo do pracy na rzecz społeczeństwa w duchu chrześcijaństwa. Wiedział, że zdrowa gospodarka, dobrze rozwinięty rynek wewnętrzny i odpowiednie przywileje dla najuboższych, są drogą do sukcesu. Do wzrostu Polski.
Pas kontuszowy czterostronny to pas o długości od 3 do 4,5 metra oraz szerokości 40 cm. Wykonany najczęściej z jedwabiu, były bogato zdobiony – w droższe, wplatano złote i srebrne nici (tkaniny ze złotą nitką to złotogłów lub altembas). Tkano je w bogate kolorystycznie wzory, chętnie wykorzystując motywy orientalne, ale także zachodnie lub polskie ludowe. Pasy były tkane na krosnach (stosowano dwie osnowy i wiele wątków). Jego typowa forma ustaliła się dopiero w XVIII wieku. W tym właśnie czasie pas kontuszowy osiągnął swoją największą popularności, choć już w XVII w. był ważnym składnikiem ubioru szlachty na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. 
Pas kontuszowy czterostronny to pas o długości od 3 do 4,5 metra oraz szerokości 40 cm. Wykonany najczęściej z jedwabiu, były bogato zdobiony – w droższe, wplatano złote i srebrne nici (tkaniny ze złotą nitką to złotogłów lub altembas). Tkano je w bogate kolorystycznie wzory, chętnie wykorzystując motywy orientalne, ale także zachodnie lub polskie ludowe. Pasy były tkane na krosnach (stosowano dwie osnowy i wiele wątków). Jego typowa forma ustaliła się dopiero w XVIII wieku. W tym właśnie czasie pas kontuszowy osiągnął swoją największą popularności, choć już w XVII w. był ważnym składnikiem ubioru szlachty na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Pas kontuszowy czterostronny to pas o długości od 3 do 4,5 metra oraz szerokości 40 cm. Wykonany najczęściej z jedwabiu, były bogato zdobiony – w droższe, wplatano złote i srebrne nici (tkaniny ze złotą nitką to złotogłów lub altembas). Tkano je w bogate kolorystycznie wzory, chętnie wykorzystując motywy orientalne, ale także zachodnie lub polskie ludowe. Pasy były tkane na krosnach (stosowano dwie osnowy i wiele wątków). Jego typowa forma ustaliła się dopiero w XVIII wieku. W tym właśnie czasie pas kontuszowy osiągnął swoją największą popularności, choć już w XVII w. był ważnym składnikiem ubioru szlachty na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Pas kontuszowy czterostronny to pas o długości od 3 do 4,5 metra oraz szerokości 40 cm. Wykonany najczęściej z jedwabiu, były bogato zdobiony – w droższe, wplatano złote i srebrne nici (tkaniny ze złotą nitką to złotogłów lub altembas). Tkano je w bogate kolorystycznie wzory, chętnie wykorzystując motywy orientalne, ale także zachodnie lub polskie ludowe. Pasy były tkane na krosnach (stosowano dwie osnowy i wiele wątków). Jego typowa forma ustaliła się dopiero w XVIII wieku. W tym właśnie czasie pas kontuszowy osiągnął swoją największą popularności, choć już w XVII w. był ważnym składnikiem ubioru szlachty na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Pas kontuszowy czterostronny to pas o długości od 3 do 4,5 metra oraz szerokości 40 cm. Wykonany najczęściej z jedwabiu, były bogato zdobiony – w droższe, wplatano złote i srebrne nici (tkaniny ze złotą nitką to złotogłów lub altembas). Tkano je w bogate kolorystycznie wzory, chętnie wykorzystując motywy orientalne, ale także zachodnie lub polskie ludowe. Pasy były tkane na krosnach (stosowano dwie osnowy i wiele wątków). Jego typowa forma ustaliła się dopiero w XVIII wieku. W tym właśnie czasie pas kontuszowy osiągnął swoją największą popularności, choć już w XVII w. był ważnym składnikiem ubioru szlachty na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. 
Fragment żupana (dolna część) Stefana Garczyńskiego. Żupan to staropolska męska szata noszona w XVI wieku jako szata wierzchnia, a od połowy XVII wieku pod kontuszem. Traktowany jako strój reprezentacyjny, noszony samodzielnie lub widoczny spod szuby. O reprezentacyjności i bogactwie żupana decydowała głównie tkanina. Żupan miał postać długiej sukni z rękawami, zapinana na rząd guzów. Codzienne żupany szyto z cienkiego, wełnianego polskiego sukna, natomiast odświętne były z reguły jedwabne. Wzorzyste adamaszki i połyskujące atłasy przywożono przeważnie z Włoch. Od połowy XVII wieku żupan noszony pod kontuszem stanowił wraz z nim szlachecki ubiór narodowy. Fragment żupana (dolna część) Stefana Garczyńskiego. Żupan to staropolska męska szata noszona w XVI wieku jako szata wierzchnia, a od połowy XVII wieku pod kontuszem. Traktowany jako strój reprezentacyjny, noszony samodzielnie lub widoczny spod szuby. O reprezentacyjności i bogactwie żupana decydowała głównie tkanina. Żupan miał postać długiej sukni z rękawami, zapinana na rząd guzów. Codzienne żupany szyto z cienkiego, wełnianego polskiego sukna, natomiast odświętne były z reguły jedwabne. Wzorzyste adamaszki i połyskujące atłasy przywożono przeważnie z Włoch. Od połowy XVII wieku żupan noszony pod kontuszem stanowił wraz z nim szlachecki ubiór narodowy. Order Świętego Stanisława należący do Stefana Garczyńskiego Order Świętego Stanisława należący do Stefana Garczyńskiego Order „Za wiarę, Prawo i Króla” należący do Stefana Garczyńskiego Order „Za wiarę, Prawo i Króla” należący do Stefana Garczyńskiego Krzyżyki drewniane Stefana oraz Zofii Garczyńskich Krzyżyki drewniane Stefana oraz Zofii Garczyńskich Krzyżyki drewniane Stefana oraz Zofii Garczyńskich Krzyżyki drewniane Stefana oraz Zofii Garczyńskich Krzyżyki drewniane Stefana oraz Zofii Garczyńskich Mniejszy krzyżyk metalowy Stefana Garczyńskiego Mniejszy krzyżyk metalowy Stefana Garczyńskiego 
Pas pokutny Pas pokutny Pas pokutny 
Pas pokutny Modlitewnik Modlitewnik Modlitewnik 
Modlitewnik Modlitewnik 
Wizerunki Świętych Wizerunki Świętych Wizerunki Świętych 
Listy prywatne. Dwa w języku niemieckim, jeden w języku polskim. Listy prywatne. Dwa w języku niemieckim, jeden w języku polskim. Listy prywatne. Dwa w języku niemieckim, jeden w języku polskim. 
Drewniany herb Stefana Garczyńskiego wykonany przez węgierskiego witrażownika – artystę, Dezyderego Mocznaya. Powstały zapewne na przełomie 1908 – 1936 roku, kiedy to artysta mieszkał w Zbąszyniu. Drewniany herb Stefana Garczyńskiego wykonany przez węgierskiego witrażownika – artystę, Dezyderego Mocznaya. Powstały zapewne na przełomie 1908 – 1936 roku, kiedy to artysta mieszkał w Zbąszyniu. Drewniany herb Stefana Garczyńskiego wykonany przez węgierskiego witrażownika – artystę, Dezyderego Mocznaya. Powstały zapewne na przełomie 1908 – 1936 roku, kiedy to artysta mieszkał w Zbąszyniu. Drewniany herb Stefana Garczyńskiego wykonany przez węgierskiego witrażownika – artystę, Dezyderego Mocznaya. Powstały zapewne na przełomie 1908 – 1936 roku, kiedy to artysta mieszkał w Zbąszyniu. „Anatomia Rzeczypospolitey – Polskiey” wydanie II, 1751 rok. 
„Anatomia Rzeczypospolitey – Polskiey” wydanie II, 1751 rok. 
„Anatomia Rzeczypospolitey – Polskiey” wydanie II, 1751 rok. „Anatomia Rzeczypospolitey – Polskiey” wydanie II, 1751 rok. „Anatomia Rzeczypospolitey – Polskiey” wydanie II, 1751 rok. 
„Anatomia Rzeczypospolitey – Polskiey” wydanie II, 1751 rok. 
Księga miejska miasta Zbąszyń z lat 1592 – 1807. Wpis Stefana Garczyńskiego z dnia 1 stycznia 1752 roku oraz z dnia 25 kwietnia 1738 roku, do mieszczan zbąszyńskich Źródło: Biblioteka Kórnicka 
Księga miejska miasta Zbąszyń z lat 1592 – 1807. Wpis Stefana Garczyńskiego z dnia 1 stycznia 1752 roku oraz z dnia 25 kwietnia 1738 roku, do mieszczan zbąszyńskich Źródło: Biblioteka Kórnicka
